Category: เรื่องเสียว

ผมชื่อซันนะครับ ตอนนี้ผมเองก็ทำงานอยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เป็นสายงานทางด้านการตลาดครับ ตอนนี้ผมอายุ 32 ปีแล้ว และผมก็ได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นหัวหน้างานในช่วง 3 ปีที่แล้ว ซึ่งผมได้รับการเสนอและคัดเลือกให้ขึ้นมาเป็นผู้จัดการหัวหน้าฝ่ายหลังจากที่หัวหน้าเก่าของผมเกษียณอายุงาน ซึ่งถือว่าผมก็เป็นคนที่โชคดีมากนะครับที่ได้ขึ้นมาทำงานในระดับหัวหน้างานตั้งแต่ช่วงที่ยังอายุไม่เยอะ ซึ่งการขึ้นมาเป็นหัวหน้าฝ่ายนั้นงานที่ได้รับมันก็ไม่ได้หนักขึ้นครับ ออกแนวจะสบายตัวขึ้นด้วยซ้ำ เพราะว่างานส่วนใหญ่ก็จะโยนให้ลูกน้อง และเด็กฝึกงานที่เข้ามาฝึกงานในบริษัททำ ส่วนผมเองก็มีหน้าที่คอยควบคุมดูแล ตรวจสอบความถูกต้อง และคอนโทรลนงานให้เสร็จสิ้นภายในเวลาที่กำหนด และความยากของการทำงานในตำแหน่งนี้ก็คือเรื่องของความละเอียดที่เราจะไม่สามารถปล่อยผ่านได้เลย ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ลงมือปฏิบัติงานเอง ได้แน่นอนว่าเราก็ต้องมีความรอบคอบโดยเฉพาะเรื่องของตัวเลขและจำนวนเงินที่เราจะไม่สามารถผิดพลาดได้เลย เพราะว่าถ้าเกิดปัญหาขึ้นเราเองจะต้องเป็นคนรับผิดชอบในส่วนที่เสียหายทั้งหมด และนี่ก็คือจุดที่ยากที่สุดของการเป็นหัวหน้างานครับ แต่สำหรับผมแล้วปัญหาเรื่องการตรวจงานมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย เพราะตัวของผมเองก็เคยผ่านงานในส่วนนั้นมาหมดแล้วตั้งแต่ผมยังเป็นนักศึกษาฝึกงานอยู่

ในครอบครัวแห่งหนึ่งประกอบด้วยพ่อ แม่ และลูกสองคน ลูกคนโตเป็นผู้ชายมีชื่อว่า “มอส” ส่วนน้องสาวคนเล็กมีชื่อว่า “แหม่ม” ซึ่งในตอนนี้พี่ชายคนโตก็อายุ 27 ปี และกำลังทำงานอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ส่วนน้องสาวคนเล็กเพิ่งจะเรียนจบได้ไม่นาน และยังไม่มีงานทำอยู่ในตอนนี้ ตอนนี้ครอบครัวแห่งนี้มาพักอาศัยกันอยู่ในกรุงเทพ แต่ความจริงแล้วบ้านเกิดของพ่อและแม่ของมอสและแหม่มอยู่ที่จังหวัดชัยภูมิ และทั้งสองคนก็ได้ย้ายการทำมาหากินอยู่ที่กรุงเทพเมื่อ 30 ปีที่แล้ว และสร้างหลักปักฐานอยู่ที่กรุงเทพตั้งแต่นั้นมา และมีแวะเวียนไปเยี่ยมบ้านเกิดบ้างตามวันหยุดยาวเทศกาลต่างๆ อยู่มาในวันหนึ่ง ทางครอบครัวฝั่งแม่ของมอสและแหม่มก็เกิดมีปัญหาขึ้นมา เมื่อย้ายของมอสและแหม่มป่วยกระทันหัน ทางพ่อและแม่ของแหม่มกับมอสก็เลยต้องขับรถขึ้นไปที่ชัยภูมิกระทันหัน ส่วนมอสกับแหม่มก็อยู่บ้านกันลำพังสองคน

ครอบครัวแห่งหนึ่งมีพี่น้องฝาแฝดคู่หนึ่งเป็นผู้หญิงทั้งสองคน แฝดพี่มีชื่อว่าตอง ส่วนแฝดน้องมีชื่อว่าเตย ทั้งสองคนเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังในกรุงเทพ แต่ว่าตองกับเตยนั้นเรียนคนละคณะกัน ตองมีชื่อจริงว่า “วิภาวี” ส่วนเตยมีชื่อจริงว่า “วิภาวรรณ” และเพื่อนๆ ของทั้งสองคนก็ชอบเรียกทั้งคู่ว่า “วิ” ซึ่งเป็นเรื่องปกติของเด็กมหาวิทยาลัยที่จะชอบเรียกชื่อคำแรกของชื่อจริงเป็นชื่อเล่น เพื่อความเป็นทางการนิดหน่อย แต่โชคดีที่ทั้งสองคนเรียนคนละคณะกันเลยทำให้เพื่อนทั้งสองฝ่ายไม่มีความสับสนอะไรเกิดขึ้น แต่ก็มีบางครั้งที่เวลาเจอกันนอกมหาวิทยาลัยเพื่อนก็อาจจะมีทักผิดบ้างเพราะทั้งตองกับเตยก็เหมือนกันทุกจุดจริงๆ ขนาดพ่อแม่แท้ๆ ยังมีการจำสับสนกันบ้างบางครั้งเลย ยิ่งตอนเด็กๆ นี่เหมือนยังกะแกะ ทั้งเสื้อผ้า ห้าตา รวมถึงนิสัยด้วย ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ที่ตองและเตยเรียนอยู่ก็มีรุ่นพี่อยู่คนหนึ่งเป็นผู้ชายหน้าตาดีมาก

เรามีชื่อว่าปอไหม และตอนนี้ปอไหมอายุ 25 ปี ปอไหมทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งนี้เข้าปีที่ 3 แล้ว แต่ว่าปอไหมไม่ขอบอกว่าเป็นบริษัทอะไร ปอไหมโชคดีมากที่เรียนจบมาแล้วปอไหมก็ได้งานที่บริษัทนี้ทำเลย ปอไหมต้องรู้สึกขอบคุณเจ้านายมากๆที่ให้โอกาสปอไหมได้มาเป็นเลขาของท่าน ประจวบเหมาะกับจังหวะที่เลขาของท่านเจ้านายของปอไหมที่กำลังทำอยู่ได้ลาออกจากบริษัทพอดี เลยเป็นช่วงเวลาที่พอเหมาะพอเจาะพอดีที่ปอไหมได้มาสมัครงาน แต่ตอนนั้นในวันที่มาสัมภาษณ์งานมีคนมาสัมภาษณ์ 10 กว่าคนได้ และปอไหมต้องขอบคุณเจ้านายจริงๆที่เลือกปอไหมให้มาเป็นเลขาของท่าน เพราะที่บ้านปอไหมนั่งลำบากมากจริงๆ หนี้สินและภาระมากมายปอไหมต้องเป็นคนรับค่าใช้จ่ายทั้งหมดหลังจากที่ปอไหมเรียนจบแล้ว แทนช่วงที่มาทำงานใหม่ตอนนั้นบ้านของปอไหมขาดส่งไปได้ประมาณสี่เดือน และถ้าขาดส่งอีกสองเดือนบ้านของปอไหมก็จะถูกยึดทันที แต่ปอไหมก็ได้ขอร้องให้เจ้านายของปอไหมช่วยโดยให้หักเงินจากเงินเดือนของปอไหม แต่เจ้านายของปอไหมก็ใจดีมากๆ เขาให้เงินปอไหมมาใช้หนี้ฟรีๆกับเงินค่าบ้านที่ค้างเอาไว้ ปอไหมรู้สึกดีใจและรู้สึกขอบคุณเจ้านายของปอไหมมาก ตั้งแต่ปอไหมเข้ามาทำงานที่นี่ปอไหมก็เต็มที่กับงานตลอด

สวัสดีครับวันนี้แก๊บอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ของแก๊บ ซึ่งเป็นประสบการณ์การนัดเย็ดผ่านแอพพลิเคชั่น ซึ่งแอพนี้ก็จะเป็นแอพที่ไว้สำหรับให้หนุ่มสาวโสดได้มาคุยกัน บางคนอาจจะคุยแบบผูกมัด หรือบางคนอาจจะคุยกันแบบไม่ผูกมัด แค่เย็ดกันแล้วก็ต่างคนต่างไปก็มี ซึ่งช่วงนี้แก๊บก็ค่อนข้างหนาวพอสมควรครับ แก๊บเลิกกับแฟนเก่าของแก๊บมาได้พักใหญ่แล้ว จนตอนนี้แก๊บก็ยังไม่มีแฟนใหม่สักที และแก๊บก็ได้ยินมาจากเพื่อนของแก๊บว่ามันมีแอพที่ไว้ใช้หาคู่ แต่หลายคนมักจะใช้ในทางที่ผิด นั่นก็คือการนัดเย็ดกัน ตอนแรกที่แก๊บโหลดแอพนี้มาความตั้งใจของแก๊บก็คือแก๊บต้องการหาผู้หญิงคนหนึ่งที่มาคุยกับแก๊บแบบจริงๆจังจังเพราะว่าแก๊บนั้นเหงามากแล้วก็อยากมีแฟน คุณเป็นโสดมักจะเข้าใจกันดีนะครับว่าอารมณ์เหงามันเป็นยังไง และแก๊บก็เริ่มรู้สึกเบื่อความเหงาแบบนี้เต็มทีแล้วครับ ตอนที่แก๊บโหลดแอพนี้มาใหม่ๆ ก็มีสาวๆ ทักแก๊บมาเต็มเลยครับ เพราะว่าแก๊บนั้นใช้รูปหน้าจิงของแก๊บลงในแอพนี้ และคนที่ทักเข้ามาแก๊บเชื่อว่าส่วนมากก็คงอยากจะลองเย็ดกับแก๊บดูสักครั้ง แต่แก๊บก็ตอบแชททุกคนนะครับ ใครที่เข้ามาคุยกับแก๊บแก๊บก็คุยด้วยหมดแหละ เพราะว่าแก๊บเป็นคนแฟรนลี่ เข้ากับคนง่าย แต่มันมีผู้หญิงอยู่คนนึงครับซึ่งหน้าตาคล้ายแฟนเก่าของแก๊บมากๆ

ชายหนุ่มคนหนึ่งมีชื่อว่าเต๋า ซึ่งเต๋าได้มีนัดกับแฟนสาวของเต๋าว่าทั้งสองคนจะไปเดตด้วยกันตอนประมาณหกโมง เมื่อถึงเวลานัดเต๋าอยู่ทำงานจนดึกและลืมนัดของแฟนสาว เต๋าทำงานเสร็จตอนสองทุ่มกว่า และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ปรากฏว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลายสายมาก ซึ่งเป็นสายของแฟนสาวของเต๋านั่นเอง พอเห็นเบอร์แฟนจึงนึกขึ้นมาได้ว่าเต๋าผิดนัดไปชั่วโมงนึงแล้ว ถึงรีบเก็บของและวิ่งตรงไปที่รถเพื่อขับออกไปหาแฟนสาวทันที พอไปถึงห้องเดินเข้าไปก็เห็นแฟนสาวนั่งทำหน้าไม่พอใจอยู่ที่โต๊ะ เต๋าจึงเดินเข้าไปง้อ แต่แฟนสาวไม่ยอมหายโกรธ เดินเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูเสียงดัง เต๋าเดินตามไปเปิดประตูห้องน้ำแต่แฟนสาวล็อคประตูไว้ เต๋าไม่รู้จะทำยังไง จึงได้แต่นั่งรออยู่บนเตียง หลังจากนั้นเต๋าเห็น เข้าห้องน้ำนาน จึงเดินไปตะโกนเรียก ก็แฟนสาวไม่ยอมตอบ เต๋าจะเอากุญแจสำรองขายเข้าไปก็เป็นห่วง พ่อใครก็ไปก็เจอแฟนสาวของเต๋า อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ แฟนสาวเปิดเพลงเสียงดังฉันไม่ได้ยินที่เต๋าเรียก เต๋าเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของแฟนสาวที่มีน้ำจากฝักบัวตกลงมากระทบ

กลุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งย่านตัวเมืองชลบุรี ซึ่งถือเป็นเรื่องราวปกติของเด็กมหาลัยที่จะมาติวหนังสือกันเป็นหมู่คณะ ซึ่งวันนี้กลุ่มนักศึกษากลุ่มนี้ก็มาติวหนังสือกันที่ห้องของอาร์ต ซึ่งอาร์ตได้เช่าหอพักซึ่งไม่ใช่หอพักของมหาวิทยาลัยเอาไว้ และอาร์ตได้เช่าหออยู่กับแฟน ซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่พอสมควร ใหญ่พอที่จะลองรับเพื่อนจำนวนมากๆได้ ซึ่งกลุ่มเพื่อนของอาร์ตก็จะมีทั้งผู้หญิงผู้ชายปะปนกันไปตามสไตล์เด็กวิศวะ ซึ่งแฟนของอาร์ตมีชื่อว่าแอน และแอนก็เรียนในสาขาวิชาเดียวกับอาร์ต หรือเรียกว่าเรียนด้วยกันนั่นแหละ แต่ทั้งแอนและอาร์ตก็จะเป็นเด็กที่ไม่ได้หัวดีมาก เลยต้องอาศัยให้เพื่อนๆมาติวให้ และยอมเสียสละใช้ห้องของตัวเองเป็นสถานที่ติวหนังสือ จะได้ไม่ต้องไปนั่งคาเฟ่ให้เสียเงินกัน แถมจะเสียงดังแค่ไหนก็ได้ไม่ต้องเกรงใจใคร ไม่เหมือนกับการอ่านในที่สาธารณะ วันนี้ที่มาติวหนังสือกัน ต่างคนต่างมาพร้อมกับเอนเนอร์จี้ที่เต็มร้อย ทุกคนมีความพร้อมมากๆสำหรับการติวหนังสือในครั้งนี้ แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นโดยที่เพื่อนๆหลายคนไม่รู้เรื่อง เหตุการณ์นั้นก็คือแอ๋วเพื่อนคนสนิทของแอน เพื่อนร่วมชั้นของอาร์ตขอตัวเพื่อนๆไปเข้าห้องน้ำ แล้วเพื่อนๆเลยอาศัยจังหวะนี้เป็นจังหวะที่นั่งพักกัน ทุกคนเมาท์มอยกันเสียงดังมาก

จากประสบการณ์ตรงของคนท้องวันนี้แพตตี้อยากจะมาเล่าประสบการณ์ของแพตตี้ให้ทุกคนได้ฟังกัน ตอนนี้แพตตี้อายุ 28 ปี ซึ่งแพตตี้ได้แต่งงานกับสามีมาเป็นเวลาสามปีแล้ว ซึ่งแพตตี้เป็นคนที่มีลูกยากมากๆ แพตตี้ปล่อยท้องตั้งแต่ปีแรกที่แพตตี้แต่งงานกับสามี แต่เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปเข้าสู่ปีที่สาม ก็ยังไม่มีวี่แววว่าแพตตี้จะท้องได้เลย จนมาล่าสุดตอนนี้แพตตี้ท้องได้เจ็ดเดือนแล้วค่ะ ด้วยความที่แพตตี้มีลูกยากมากๆ ตั้งแต่สามีของแพตตี้รู้ว่าแพตตี้ท้อง สามีก็ไม่อยากให้แพตตี้ขยับเนื้อขยับตัวเลยค่ะ เพราะสามีก็กลัวว่าลูกจะหลุด ตอนนั้นที่สามีรู้ สามีให้แพตตี้ลาออกจากที่ทำงานเลยค่ะ เอาตรงตรงแพตตี้ก็ไม่ได้อยากจะลาออกนะคะเพราะว่าการอยู่บ้านเฉยเฉยมันน่าเบื่อมาก โดยเฉพาะตอนอยู่บ้านแล้วสามีของแพตตี้สั่งมาให้แพตตี้ทำอะไรมากเลย จะขยับเนื้อขยับตัวสามีของแพตตี้ยังไม่อยากให้ทำ แพตตี้เข้าใจนะคะ ว่าแพตตี้มีลูกยากและสามีก็กลัวว่าถ้าพลาดครั้งนี้ครั้งต่อไปอาจจะใช้เวลานาน ช่วงนั้นที่แพตตี้ท้องใหม่ใหม่แพตตี้เลยกลายเป็นเหมือนคุณหญิงคุณนายไปเลยค่ะ อยากจะทำอะไรก็มีคนทำให้ อยากจะกินอะไรสามีของแพตตี้ก็ไปหามาให้จนได้ แต่มันก็ไม่ใช่ความรู้สึกดีขนาดนั้นนะคะมันเหมือนคนที่นอนอยู่บนเตียงเฉยเฉยวันวันไม่ทำอะไรแพตตี้คิดว่ามันก็น่าเบื่อค่ะ

เรื่องราวของสาวออฟฟิศคนหนึ่งมีชื่อว่านุช นุชเพิ่งเรียนจบในระดับมหาวิทยาลัยและเข้ามาทำงานในบริษัทแห่งหนึ่งซึ่งเป็นบริษัทลูกจ้างของหน่วยงานรัฐ และการที่จะทำงานกับหน่วยงานรัฐนั้นเงินจะออกแค่งวดละครั้งซึ่งในแต่ละงวดก็ต้องทำการส่งงานให้ตรงเวลา เพราะว่าถ้านุชไม่สามารถทำงานส่งให้ทันตามเวลาได้เงินก็จะทบไปอีกงวดทันที นุชเป็นเด็กบ้านนอก บ้านของนุชอยู่ที่ต่างจังหวัดโซนอีสาน และแถวบ้านของนุชไม่ค่อยมีสายงานที่ตรงกับด้านที่นุชเรียนมานุชถึงต้องเข้ามาในกรุงเทพเพื่อมาหางานออฟฟิศทำ ความจริงแล้วนุชจบในสาขาบัญชี แต่ว่างานที่นุชทำนั้นก็ไม่ได้ตรงกับสาขาที่นุชจบมาแต่นุชก็ต้องทำไปก่อนเพราะว่าช่วงนี้งานหายากมาก แล้วยิ่งช่วงโควิด ระบาดหนักแบบนี้ถือว่านุชเป็นคนที่โชคดีมากคนหนึ่งที่ยังมีงานทำ เมื่อเทียบกับอีกหลายหลายคนที่ตกงาน นุชเป็นหญิงสาวที่สู้งานคนหนึ่ง ไม่ว่าจะมีใครที่โยนงานอะไรมาให้นุช นุชก็จะรับทำหมด นุชมองว่าตัวนุชนั้นเป็นผู้น้อยและไม่สามารถปีกกล้าขาแข็งกับคนที่ทำงานมาก่อนนุชได้ และอีกเหตุผลหนึ่งนุชก็อยากให้หลายหลายคนในออฟฟิศเอ็นดูนุชเหมือนกัน และวันหนึ่งเมื่อถึงเวลาที่ใกล้จะส่งงวดงาน แต่ว่างานนะลัดตัวมาก งานจากทุกฝ่ายรุมวิ่งกรูเข้ามาหานุช จนนุชไม่สามารถบริหารและจัดการได้ทันภายในเวลา และนุชก็มองว่าถ้างานยังหนักขนาดนี้แล้วนุชยังมีอยู่เวลาทำงานเท่าเดิม บริษัทก็ต้องทำใจถ้าหากว่าจะเบิกงานงวดนี้ไม่ทันเพราะทุกคนต่างก็โยนงานมาให้นุชทำเพียงแค่คนเดียว นุชได้เอาปัญหานี้เข้าไปคุยกับหัวหน้าของนุช และหัวหน้าของนุชก็หาทางออกให้ด้วยการหาคนมาช่วยเพิ่มหนึ่งคน

ในครอบครัวแห่งหนึ่งมีสองน้องพี่ชายหนุ่มคนที่มีชื่อว่าปาล์ม ส่วนคนพี่มีชื่อว่าปลื้ม ทางปาล์มและปลื้มมีอายุห่างกันเพียงปีเดียว แต่ว่าทั้งสองคนนั้นดันได้เมียเป็นหญิงสาวฝาแฝด ซึ่งฝาแฝดคู่นั้นก็ดันมีหน้าตาที่เหมือนกันมากจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร บางทีปาล์มกับปลื้มก็ยังงงกันเองว่าสรุปคนไหนเป็นเมียของใคร แต่ปาล์มจะคบกับสาวฝาแฝดคนที่เป็นน้องอีก ซึ่งเธอมีชื่อว่าพราว ส่วนปลื้มจะคบกับพี่สาวฝาแฝดของพราวที่มีชื่อว่าแพรว ทั้งสองคนมักจะชวนแฟนของทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน จนทำให้คนหลายหลายคนก็มองว่าน้องพี่คู่นี้มันเหมาทั้งบ้านเลย แถมบางครั้งปาล์มกับปลื้มยังทักแฟนของตัวเองผิดทั้งๆ ที่ทั้งสองคนคบหาดูใจกันมานานเป็นเวลากว่าสามปีแล้ว แต่ปลื้มและปาล์มก็ไม่สามารถจับจุดได้ว่าทั้งสองคนนั้นแตกต่างกันตรงไหน จนวันหนึ่งปลื้มและปาล์มตัดสินใจซื้อนาฬิกาให้แฟนของเค้าทั้งคู่โดยจะซื้อกันคนละสี โดยที่พราวจะใส่นาฬิกาสีชมพู ส่วนแพรวจะใส่นาฬิกาสีฟ้า คราวนี้มันก็ช่วยทำให้ปาล์มและปลื้มสามารถจำแฟนของตัวเองได้ง่ายขึ้น อยู่มาวันหนึ่งแพรวและพราวต่างก็วางแผนสลับตัวกัน พราวบอกกับแพรวว่า “วันนี้แพรวอยากจะใส่นาฬิกาสีฟ้า เราลองมาเล่นสลับตัวกันดีไหมแพรว เราจะได้ลองดูด้วยว่าตรงกับตัวเองจะจำเราได้จริงๆไหมหากไม่มีนาฬิกาคนละสีที่เรากำลังใส่อยู่” แพรวจึงตอบกลับพราวไปว่า “แล้วถ้าปาล์มกับปลื้มจำไม่ได้ล่ะ”