Author: Melissa

มุมโปรดของเราในทุกวันนี้ก็คือมุมหน้าต่างข้างบ้านในห้องนอนของเราเองค่ะ สำหรับคนอื่นหลายๆ คนในบ้านงานสำเร็จห้องนั่งเล่น แต่สำหรับเราแล้ว เราชอบมานั่งชมวิวที่อากาศ แค่เปิดการส่งออกไปลมก็พัดเข้ามา บรรยากาศคงจะดี และสิ่งที่ดีไม่แพ้กันก็คือสิ่งที่เราจะเห็นผ่านหน้าต่างกระจกบานนี้ มุมนี้ในห้องได้กลายเป็นมุมโปรดของเราเมื่อสองปีที่แล้วหลังจากที่เราย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านนี้ได้ไม่นาน ซึ่งตอนนั้นตัวของเราเองก็ยังไม่รู้จักกับเพื่อนบ้านของเราด้วยแม้แต่คนเดียว และในวันหยุดเราเองก็มักจะชอบไปเปิดแอร์นอนในห้องเล่นๆ แก้เบื่อ เปิดโทรศัพท์ดูนู่นนี่นั่นเลยเปื่อย ปวดตัวของเราเองก็ไม่ใช่สายดูทีวีอยู่แล้ว เรียกได้ว่าทุกวันนี้แทบจะยังไม่เคยแตะทีวีเลยค่ะ ทีวีในบ้านที่มีอยู่ก็เหมือนซื้อมาประดับเอาไว้ เวลาแม่มาจากต่างจังหวัด ถึงจะได้เปิดใช้งานทีนึง และตลอดสองปีที่เราอยู่หมู่บ้านแห่งนี้มา เรานับครั้งได้เลยว่าเราเปิดทีวีนี้ไปกี่ครั้ง หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมหน้าต่างกระจกในห้องของเราถึงกลายเป็นมุมโปรด เรื่องมันเริ่มต้นมาจากวันนึง ซึ่งตอนนั้นเป็นวันที่บรรยากาศค่อนข้างที่จะดีในช่วงหน้าหนาวของปีแรกที่เราได้ย้ายมาอยู่หมู่บ้านนี้ เราเปิดหน้าต่างกระจกชะโงกหน้าออกไปข้างนอกเพื่อรับลม แต่รู้มั้ยคะว่าสิ่งที่เราเจอมันเป็นเรื่องที่พีคมาก

เมื่อประมาณสองอาทิตย์ก่อน ผมต้องไปผ่าตัดไส้ติ่งอักเสบแบบไม่ทันตั้งตัว ซึ่งผมจำได้เลยว่าคืนวันนั้นผมรู้สึกปวดท้องมากจนทนไม่ไหว ผมก็เลยให้น้องชายที่บ้านขับรถพาผมไปส่งที่โรงพยาบาล ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวว่าผมเป็นไส้ติ่งอักเสบ แต่ผมรู้ตัวแค่ว่าตอนนั้นผมรู้สึกปวดท้องมาก ปวดมากจนทนต่อไปไม่ไหว พอผมไปถึงโรงพยาบาล ก็มีพยาบาลมาเขียนผมเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที แล้วก็ทำการตรวจสอบอาการเบื้องต้น และเมื่อตรวจพบทีหลังว่าผมเป็นไส้ติ่งอักเสบ และหลังจากนั้นก็มีพยาบาลมาเข็นผมเข้าไปในห้องผ่าตัดทันที ผมโดนดมยาสลบก่อนที่จะเริ่มการผ่าตัด และหลังจากที่ผ่าตัดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็ได้นอนค้างที่โรงพยาบาลอยู่ประมาณ 4 คืน และในตอนนั้นมันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานมากสำหรับผม จะหยิบจะจับอะไร หรือจะเอี้ยวตัวไปทำอะไรก็แทบจะไม่ถนัดเลย และหลังจากที่ผมนอนโรงพยาบาลครบสี่คืน ทางแพทย์ก็มีความเห็นให้ผมสามารถเดินทางออกจากโรงพยาบาลได้ แต่ว่ามีเงื่อนไขว่าผมจะต้องเข้าไปล้างแผลทุกวันเพื่อป้องกันแผลติดเชื้อเพราะเป็นแผลผ่าตัด แต่ด้วยความที่บ้านของผมค่อนข้างที่จะอยู่บ้านนอกเป็นอย่างมาก กว่าจะขับรถมาถึงโรงพยาบาลก็ใช้เวลานานพอสมควร

เราชื่อว่า ฟ้า เราเรียนที่มหาลัยเอกชนใน กทม. เราก็หน้าตาดีแบบว่าถ้าเป็นกระหรี่ก็ถือว่าเป็นเบอร์ตองได้เลย แต่เราไม่ได้ขายตัวนะ เราเลยไม่ได้เป็นกระหรี่ วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องให้เพื่อนๆได้ฟังกันว่า แฟนเราคนปัจจุบันนี้ มันเย็ดเก่งขนาดไหน แล้วทำไหมเรากับมาถึงมาเป็นแฟนกันได้ เราเองเมื่อก่อนก็เคยโดนเย็ดมานับครั้งไม่ถ่วน ผ่านควยผู้ชายมาแล้วถึง 5 คน และแฟนคนปัจจุบันนี้คือคนที่ 6 แล้ว 5 คนที่ผ่านมานั้น เราเป็นคนเลิกเองทั้งหมดเลย หาข้ออ้างต่างๆน่าๆ สุดแต่จะคิดได้ แต่จริงๆแล้วนั้น เรื่องหลักเลยนะ

สวัสดีครับ ผมชื่อกอล์ฟ ทำงานเป็นเซลล์ขายอาหารสัตว์อยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งครับ ซึ่งบริษัทของผมก็เป็นบริษัทที่ค่อนข้างใหญ่มาก แล้วก็มีเซลล์ที่เป็นคู่แข่งกันค่อนข้างเยอะ การทำงานของผมจึงค่อนข้างที่จะมีแต่การแข่งขัน หรือเรียกว่าการแข่งขันค่อนข้างสูงครับ ผมต้องเดินทางออกไปต่างจังหวัดบ่อยมากเพื่อไปหาลูกค้า ทั้งฐานลูกค้าเก่า และขยายฐานลูกค้าใหม่ ในเดือนนึงผมแทบจะไม่ได้นอนที่บ้านเลยครับ ได้นอนที่บ้านแค่อาทิตย์ละสองวันเท่านั้นก็คือช่วงวันหยุด ส่วนวันธรรมดาส่วนมากก็จะขับรถออกไปต่างจังหวัด และก็นอนพักที่ต่างจังหวัดเลยครับ ส่วนค่าที่พักอันนี้บริษัทก็สามารถให้เบิกได้อยู่แล้ว แต่ผมก็ไม่ได้ขับรถไปทั่วประเทศนะครับ แต่ว่าผมจะมีโซนที่ผมดูแลอยู่แล้ว นั่นก็คือส่วนจังหวัดทางภาคเหนือ เวลาออกต่างจังหวัดครั้งนึงอาทิตย์นึงผมก็จะอยู่จังหวัดละอาทิตย์ เสาร์-อาทิตย์ก็กลับมาบ้าน แล้วสัปดาห์ต่อไปก็จะไปอีกจังหวัดนึงครับ ผมทำงานวนเวียนแบบนี้มาเกือบจะห้าปีแล้ว เงินเดือนผมก็ไม่ได้เยอะมากเท่าไหร่ครับ แต่ที่ผมได้เยอะก็คือเบี้ยเลี้ยงที่ออกต่างจังหวัดนี่แหละครับ และมันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ผมออกต่างจังหวัดไปหาลูกค้าไปบ่อยๆ

เรามีชื่อว่าแอน ตอนนี้เราอายุ 26 ปี เราได้แต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้ชายในฝันของเรา ผู้ชายคนนี้รักเรามาก ชอบเย็ดกับเรา และที่สำคัญเค้ายอมให้เราเย็ดกับผู้ชายคนอื่นไม่ว่าจะเป็นญาติพี่น้องหรือว่าเพื่อนของเราก็ตาม หลายคนคงมองว่าความสัมพันธ์กับเรากับผู้ชายคนนี้ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่แปลก แต่สำหรับเราเรามองว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่มันคือความสัมพันธ์ที่แตกต่างออกไปจากความสัมพันธ์ของคู่รักคู่อื่น และเราก็อยู่กับผู้ชายคนนี้ด้วยความสัมพันธ์แบบนี้มาเป็นระยะเวลาสักพักหนึ่งแล้ว แต่สำหรับเรามันก็เป็นความสัมพันธ์ที่ทำให้เราได้มีความสุข และผู้ชายคนนั้นก็โอเคกับสิ่งที่เราเป็นอยู่ เราก็คิดว่านี่มันคือสิ่งที่คนรักกันมอบให้กัน เราจึงเรียกผู้ชายคนนี้ที่เราแต่งงานด้วยว่าเป็นผู้ชายในฝันของเรา เราเป็นคนที่เสพติดเซ็กซ์และมั่วเซ็กซ์กับผู้ชายคนอื่นไปทั่วตั้งแต่สมัยเรียน ใครที่สนิทกับเราก็จะรู้ดีว่าเราเป็นผู้หญิงสำส่อน แต่ว่าเราเองก็มีวิธีป้องกันตัวในแบบของเรา ซึ่งผู้ชายหลายคนก็อาจจะรับเราไม่ได้ในจุดนี้ แต่กับผู้ชายคนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นเลย เค้าเคยนั่งมองดูเราเย็ดกับผู้ชายคนอื่นด้วยซ้ำ และที่มากไปกว่านั้นเรากับเพื่อนสนิทของเราคนหนึ่งที่มีแฟนเหมือนกันก็เคยสลับคู่เย็ดกันด้วย แต่ผู้ชายที่เราแต่งงานด้วยก็ไปเย็ดกับเพื่อนสนิทของเรา และเราก็ไม่มีความโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อยเพราะตัวเราเองก็ได้มีความสุขกับแฟนของเพื่อน

เราทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งหลายคนก็จะรู้จักเราในชื่อ “น้องนก” เราได้เข้ามาทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้เข้าปีที่สามแล้ว ซึ่งการทำงานที่โรงพยาบาลเอกชนก็ถือเป็นข้อดีอย่างหนึ่ง ที่คนไข้ ส่วนมากมักจะเป็นคนไข้ที่มีเงิน และก็จะแอดมิดเป็นห้องส่วนตัวกันทั้งหมด และมันก็เป็นงานสบายสำหรับพยาบาลด้วยที่ไม่ต้องมานั่งดูแลคนไข้เป็นร้อยคนเหมือนโรงพยาบาลรัฐ แต่ว่ามันก็ไม่ได้ทำงานแค่กลางวันอย่างที่หลายคนเข้าใจนะคะ การเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลรัฐหรือว่าโรงพยาบาลเอกชนก็มีการเข้ากะกลางวันกลางคืนเช่นกันค่ะ ซึ่งเราก็จะสลับอาทิตย์กัน เช่นอาทิตย์นี้เราเข้างานกะกลางวัน อาทิตย์หน้าเราก็จะเข้างานกะกลางคืน ซึ่งส่วนตัวแล้วเราเองก็ชอบงานกะกลางคืนมากกว่า เพราะว่าเราจะสามารถแอบงีบได้ และคนไข้ก็มักจะไม่ค่อยเรียกพยาบาลช่วงกลางดึกด้วย ส่วนมากก็จะหลับกันหมด แต่อาจจะต้องมีแวะเวียนไปตรวจเช็คสภาพร่างกายของคนไข้บ้างในช่วงเวลาเที่ยงคืนและตีสาม ซึ่งส่วนมากตอนที่เราเข้าไปตรวจ คนไข้ก็มักจะหลับไปแล้ว เราก็แค่เดินเข้าไปแล้วก็จดข้อมูลต่างๆ แล้วก็เดินออกมาเพื่อไม่เป็นการรบกวนคนไข้ การทำงานเป็นพยาบาลเราก็ได้เจอกับคนไข้หลากหลายรูปแบบค่ะ ถึงแม้ว่าคนไข้จะค่อนข้างเป็นคนมีเงิน

นุ้ยเป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีอาชีพเป็นครู และเธอก็ได้ย้ายมาอยู่กับโรงเรียนแห่งหนึ่งในช่วงสองเดือนที่แล้ว และด้วยความที่เธอเป็นคุณครูใหม่จึงทำให้เธอมักจะถูกพวกเด็กนักเรียนหัวโจกรุมแกล้งเธอ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะในโรงเรียนที่เธอไปสอนก็มีผู้ชายอยู่ประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งเมื่อก่อนโรงเรียนนี้เคยเป็นโรงเรียนชายล้วนมาก่อน และพึ่งจะเปลี่ยนมาเป็นโรงเรียนทั่วไปที่รับทั้งเด็กผู้ชายและผู้หญิงยังไม่ถึง 10 ปีเลย แต่ท้ายที่สุดแล้วในปัจจุบันโรงเรียนนี้ก็ยังคงเอกลักษณ์ที่จะมีเด็กนักเรียนผู้ชายเกือบทั้งโรงเรียน จะมีผู้หญิงลงมาห้องนึงแค่ประมาณสองถึงสามคนเท่านั้น นุ้ยได้ถูกคัดเลือกให้เป็นครูที่ปรึกษาของเด็กนักเรียนชั้น ม.4 ห้องหนึ่ง ซึ่งเด็กในห้องที่นุ้ยเป็นคุณครูที่ปรึกษาก็มีนักเรียนทั้งหมดอยู่ 46 คน เป็ผู้ชาย 43 คน ผู้หญิง 3 คน

ผมชื่อซันนะครับ ตอนนี้ผมเองก็ทำงานอยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เป็นสายงานทางด้านการตลาดครับ ตอนนี้ผมอายุ 32 ปีแล้ว และผมก็ได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นหัวหน้างานในช่วง 3 ปีที่แล้ว ซึ่งผมได้รับการเสนอและคัดเลือกให้ขึ้นมาเป็นผู้จัดการหัวหน้าฝ่ายหลังจากที่หัวหน้าเก่าของผมเกษียณอายุงาน ซึ่งถือว่าผมก็เป็นคนที่โชคดีมากนะครับที่ได้ขึ้นมาทำงานในระดับหัวหน้างานตั้งแต่ช่วงที่ยังอายุไม่เยอะ ซึ่งการขึ้นมาเป็นหัวหน้าฝ่ายนั้นงานที่ได้รับมันก็ไม่ได้หนักขึ้นครับ ออกแนวจะสบายตัวขึ้นด้วยซ้ำ เพราะว่างานส่วนใหญ่ก็จะโยนให้ลูกน้อง และเด็กฝึกงานที่เข้ามาฝึกงานในบริษัททำ ส่วนผมเองก็มีหน้าที่คอยควบคุมดูแล ตรวจสอบความถูกต้อง และคอนโทรลนงานให้เสร็จสิ้นภายในเวลาที่กำหนด และความยากของการทำงานในตำแหน่งนี้ก็คือเรื่องของความละเอียดที่เราจะไม่สามารถปล่อยผ่านได้เลย ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ลงมือปฏิบัติงานเอง ได้แน่นอนว่าเราก็ต้องมีความรอบคอบโดยเฉพาะเรื่องของตัวเลขและจำนวนเงินที่เราจะไม่สามารถผิดพลาดได้เลย เพราะว่าถ้าเกิดปัญหาขึ้นเราเองจะต้องเป็นคนรับผิดชอบในส่วนที่เสียหายทั้งหมด และนี่ก็คือจุดที่ยากที่สุดของการเป็นหัวหน้างานครับ แต่สำหรับผมแล้วปัญหาเรื่องการตรวจงานมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย เพราะตัวของผมเองก็เคยผ่านงานในส่วนนั้นมาหมดแล้วตั้งแต่ผมยังเป็นนักศึกษาฝึกงานอยู่

ในครอบครัวแห่งหนึ่งประกอบด้วยพ่อ แม่ และลูกสองคน ลูกคนโตเป็นผู้ชายมีชื่อว่า “มอส” ส่วนน้องสาวคนเล็กมีชื่อว่า “แหม่ม” ซึ่งในตอนนี้พี่ชายคนโตก็อายุ 27 ปี และกำลังทำงานอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ส่วนน้องสาวคนเล็กเพิ่งจะเรียนจบได้ไม่นาน และยังไม่มีงานทำอยู่ในตอนนี้ ตอนนี้ครอบครัวแห่งนี้มาพักอาศัยกันอยู่ในกรุงเทพ แต่ความจริงแล้วบ้านเกิดของพ่อและแม่ของมอสและแหม่มอยู่ที่จังหวัดชัยภูมิ และทั้งสองคนก็ได้ย้ายการทำมาหากินอยู่ที่กรุงเทพเมื่อ 30 ปีที่แล้ว และสร้างหลักปักฐานอยู่ที่กรุงเทพตั้งแต่นั้นมา และมีแวะเวียนไปเยี่ยมบ้านเกิดบ้างตามวันหยุดยาวเทศกาลต่างๆ อยู่มาในวันหนึ่ง ทางครอบครัวฝั่งแม่ของมอสและแหม่มก็เกิดมีปัญหาขึ้นมา เมื่อย้ายของมอสและแหม่มป่วยกระทันหัน ทางพ่อและแม่ของแหม่มกับมอสก็เลยต้องขับรถขึ้นไปที่ชัยภูมิกระทันหัน ส่วนมอสกับแหม่มก็อยู่บ้านกันลำพังสองคน

ครอบครัวแห่งหนึ่งมีพี่น้องฝาแฝดคู่หนึ่งเป็นผู้หญิงทั้งสองคน แฝดพี่มีชื่อว่าตอง ส่วนแฝดน้องมีชื่อว่าเตย ทั้งสองคนเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังในกรุงเทพ แต่ว่าตองกับเตยนั้นเรียนคนละคณะกัน ตองมีชื่อจริงว่า “วิภาวี” ส่วนเตยมีชื่อจริงว่า “วิภาวรรณ” และเพื่อนๆ ของทั้งสองคนก็ชอบเรียกทั้งคู่ว่า “วิ” ซึ่งเป็นเรื่องปกติของเด็กมหาวิทยาลัยที่จะชอบเรียกชื่อคำแรกของชื่อจริงเป็นชื่อเล่น เพื่อความเป็นทางการนิดหน่อย แต่โชคดีที่ทั้งสองคนเรียนคนละคณะกันเลยทำให้เพื่อนทั้งสองฝ่ายไม่มีความสับสนอะไรเกิดขึ้น แต่ก็มีบางครั้งที่เวลาเจอกันนอกมหาวิทยาลัยเพื่อนก็อาจจะมีทักผิดบ้างเพราะทั้งตองกับเตยก็เหมือนกันทุกจุดจริงๆ ขนาดพ่อแม่แท้ๆ ยังมีการจำสับสนกันบ้างบางครั้งเลย ยิ่งตอนเด็กๆ นี่เหมือนยังกะแกะ ทั้งเสื้อผ้า ห้าตา รวมถึงนิสัยด้วย ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ที่ตองและเตยเรียนอยู่ก็มีรุ่นพี่อยู่คนหนึ่งเป็นผู้ชายหน้าตาดีมาก