ผมชื่อซันนะครับ ตอนนี้ผมเองก็ทำงานอยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เป็นสายงานทางด้านการตลาดครับ ตอนนี้ผมอายุ 32 ปีแล้ว และผมก็ได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นหัวหน้างานในช่วง 3 ปีที่แล้ว ซึ่งผมได้รับการเสนอและคัดเลือกให้ขึ้นมาเป็นผู้จัดการหัวหน้าฝ่ายหลังจากที่หัวหน้าเก่าของผมเกษียณอายุงาน ซึ่งถือว่าผมก็เป็นคนที่โชคดีมากนะครับที่ได้ขึ้นมาทำงานในระดับหัวหน้างานตั้งแต่ช่วงที่ยังอายุไม่เยอะ ซึ่งการขึ้นมาเป็นหัวหน้าฝ่ายนั้นงานที่ได้รับมันก็ไม่ได้หนักขึ้นครับ ออกแนวจะสบายตัวขึ้นด้วยซ้ำ เพราะว่างานส่วนใหญ่ก็จะโยนให้ลูกน้อง และเด็กฝึกงานที่เข้ามาฝึกงานในบริษัททำ ส่วนผมเองก็มีหน้าที่คอยควบคุมดูแล ตรวจสอบความถูกต้อง และคอนโทรลนงานให้เสร็จสิ้นภายในเวลาที่กำหนด และความยากของการทำงานในตำแหน่งนี้ก็คือเรื่องของความละเอียดที่เราจะไม่สามารถปล่อยผ่านได้เลย ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ลงมือปฏิบัติงานเอง ได้แน่นอนว่าเราก็ต้องมีความรอบคอบโดยเฉพาะเรื่องของตัวเลขและจำนวนเงินที่เราจะไม่สามารถผิดพลาดได้เลย เพราะว่าถ้าเกิดปัญหาขึ้นเราเองจะต้องเป็นคนรับผิดชอบในส่วนที่เสียหายทั้งหมด และนี่ก็คือจุดที่ยากที่สุดของการเป็นหัวหน้างานครับ
แต่สำหรับผมแล้วปัญหาเรื่องการตรวจงานมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย เพราะตัวของผมเองก็เคยผ่านงานในส่วนนั้นมาหมดแล้วตั้งแต่ผมยังเป็นนักศึกษาฝึกงานอยู่ ผมรู้ดีว่าผมต้องจับจุดตรงไหน และตรวจสอบรายละเอียดตรงไหนเป็นพิเศษ แต่ความยากของการเป็นหัวหน้าก็คือการควบคุมคนครับ แน่นอนว่าสมัยที่เราเป็นลูกน้องเราก็ทำงานในส่วนของเราให้เสร็จสิ้นและก็นำส่งงานให้กับหัวหน้า ซึ่งเหมือนว่าตอนนั้นเราก็จะทำงานกับบุคคลแค่เพียงคนเดียว ถึงแม้ว่าเราจะมีเพื่อนร่วมงานในตำแหน่งเดียวกัน แต่ว่างานที่เราทำและงานที่เราได้รับมอบหมายนั้นเราเป็นคนรับผิดชอบแต่เพียงคนเดียวไม่ได้มีการทำงานร่วมกับใคร แต่หลังจากที่ผมได้ก้าวขึ้นมาเป็นหัวหน้าคน ผมก็ต้องทำงานกับคนมากหน้าหลายตาเพิ่มมากขึ้นทั้งคนที่ตำแหน่งที่ใหญ่กว่า รวมถึงลูกน้องของตัวเอง ซึ่งแน่นอนครับว่าแต่ละคนก็มีนิสัยที่ไม่เหมือนกัน
และแน่นอนครับว่าหลังจากหมดช่วงฤดูกาลฝึกงาน น้องนักศึกษาคนนั้นก็ได้รับผลการประเมินไม่ผ่านการฝึกงานครับ หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้รับสายจากน้องนักศึกษาคนนั้น เธอพยายามอ้อนวอนผมอยู่พักใหญ่ แต่ผมก็ได้แต่ปฏิเสธไปเพราะว่าทุกอย่างต้องตัดสินตามหน้างานจริงๆครับ แต่ในช่วงเย็นของวันนั้นผมเองก็ตกใจเหมือนกันครับที่อยู่ดีๆ น้องคนนั้นก็มาโผล่ที่หน้าคอนโดของผม เธอมายืนเคาะประตูห้องของผมอยู่พักใหญ่ และเมื่อผมเปิดประตูออกไปเธอก็ยืนร้องห่มร้องไห้ ผมก็เลยเรียกน้องเข้ามาในห้องก่อน ตอนนั้นผมเองก็รู้สึกสงสารน้องเหมือนกันครับ แต่ทุกอย่างก็ต้องยุติธรรมตามผลงานจริงๆ แต่ทุกคนเคยได้ยินคำว่าความยุติธรรมไม่มีจริงในโลกไหมครับ และวันนั้นผมก็ได้ทำให้มันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น ซึ่งตอนนี้ตัวของผมเองก็ยังรู้สึกผิดอยู่ที่ผมได้ทำแบบนั้นลงไป
หลังจากที่ผมได้พูดคุยกับน้องในก้องไปซักพักในช่วงที่น้องเค้าร้องไห้ไม่หยุด น้องนักศึกษาคนนั้นก็ได้ยื่นข้อแลกเปลี่ยนให้กับผมข้อนึง เธอบอกกับผมว่าให้ผมทำอะไรกับตัวน้องเขาก็ได้ จะโดนเย็ดหีน้องเค้าก็ยอม แต่ขออย่างเดียวแค่ให้น้องเค้าผ่านผลการประเมินการฝึกงาน ซึ่งตอนแรกตัวของผมเองก็ได้ปฏิเสธไปนะครับ แต่น้องเค้าไม่ยอม อยู่ดีๆ น้องนักศึกษาคนนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกต่อหน้าผมเฉยเลย แล้วน้องเขาก็เป็นผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักคนนึง แล้วมีคนหน้าตาน่ารักมาแก้ผ้าต่อหน้าต่อตาผมแบบนี้ ควยผมมันก็แข็งสิครับ ผมรู้สึกเงี่ยนมาก แต่ตอนนั้นผมก็พยายามเก็บอาการของตัวเองเอาไว้ แต่น้องเค้าเป็นคนที่ปลุกเร้าอารมณ์จนทำให้ผมต้องเผลอปลดปล่อยความเงี่ยนที่ระอุอยู่ข้างใน แค่ผมโดนน้องเค้าดูดควยให้ผมก็ฟินแล้วครับ แต่แค่ดูดควยเฉยเฉยมันจะไปเสียงอะไร ผมก็ลากน้องเข้าไปในห้องนอนของผม จากน้องนักศึกษาคนนี้เบิร์นหี เอานิ้วเขี่ยเม็ดแตดของน้องเค้าจนหีแฉะ หลังจากนั้นผมก็กระเด้าหีของน้องเค้าไม่อยากเลย แล้วตอนนั้นก็ดันไม่มีถุงยางติดตัวซะด้วย น้องเค้าก็เลยโดนผมจับเย็ดสดไปเลย แต่ผมก็ไม่ได้ปล่อยน้ำเงี่ยนแตกในนะครับ ช่วงที่ใกล้จะเสร็จผมก็เอาควยออกมาชักว่าว และขอแตกใส่โหนกหีของน้องเค้า และแน่นอนครับในเมื่อผมได้เผลอเย็ดหีของน้องเขาไปแล้ว ผมก็เลยต้องประเมินให้น้องนักศึกษาคนนั้นผ่านการประเมินการฝึกงานแลกกับการที่ผมได้เย็ดหีของน้องเขาตามข้อตกลง
